Het is nu bijna drie weken geleden dat ik met Postcrossing begonnen ben. Wat ik intussen wel geleerd heb is dat het behoorlijk wat vergt om gewoon te wachten tot je antwoord krijgt: in deze digitale tijden ben je helemaal niet gewend om drie weken op een antwoord te wachten. En geduld uitoefenen daarin valt me nog helemaal niet mee.

Van de 5 kaarten die ik verstuurd heb zijn er nu 2 ontvangen, en ikzelf heb als antwoord inmiddels 1 kaart gekregen.

Wat ik niet wist toen ik begon was dat je de kaarten zelf al kunt scannen om ze in het systeem te zetten (daar krijg je mooie overzichten mee), dan hoef je niet te wachten tot (en of) de ander het doet. Vanaf kaart 6 heb ik dus zelf wel de kaarten gescand.

De eerste die aankwam was de kaart die naar Duitsland werd gestuurd, al na 5 dagen,  Gelukkig scande zij ze, deze had ik haar gestuurd:

De tweede kaart die aankwam was naar Rusland gestuurd: 17 dagen heeft die er over gedaan.
De persoon daar scande ze ook gelukkig:

De kaart uit Duitsland maakte mijn adres vrij voor iemand om mijn naam te trekken en dat was iemand uit Tsjechië die me deze kaart stuurde:

dat was dus de 1e in het project die ik ontving en daar was ik helemaal verguld mee want ik had vorig jaar net de Gedaanteverwisseling gelezen.

De overige drie (naar China, de VS en Belarus zijn nog niet aangekomen, of als ontvangen genoteerd). Wachten dus.

Dat wachten duurde me wat lang en toevallig kwam ik een medestarter tegen die ook zo zat te springen, dus wij besloten elkaar buiten het systeem om een kaart te sturen (een ‘direct swap’ heet dat). Ik stuurde deze:

en kreeg deze vrolijke kaart terug.
Omdat het binnen Nederland was, duurde het maar een paar dagen.

De kaart naar Duitsland maakte dus niet alleen de weg voor mij vrij zodat ik een kaart kreeg toestuurd, maar ik mocht zelf ook een nieuw adres trekken.
Kaart nummer 6 en naar Polen dit keer. Het was iemand die graag toeristenkaarten van natuurgebieden kreeg en omdat wij net op de Veluwe aan het fietsen waren stopten we even bij de VVV en stuurde deze:

De kaart die in Rusland ontvangen was, zorgt ervoor dat er weer een laart hier heen komt, maar die is er nog niet.
En ikzelf mag weer een adres trekken: een Finse dit keer, kaart nummer 7.
De meeste postcrossers doen het omdat ze contacten met mensen uit andere landen leuk vinden, om wat te leren van taal en cultuur en zo. of gewoon voor de aardigheid, maar deze mevrouw is een verzamelaar die het om de eigen collectie gaat, Ze had er al bijna 10.000 ontvangen.en wilde een onbeschreven kaart in een envelop met daarop de code. En of je maar even in haar duizenden favorieten wilde kijken of er iets bij zat in jouw landcode en of je ook even wilde checken in de lijst met ontvangen kaarten zodat ze er geen dubbel kreeg.
Hmmm.
Het vergalt eigenlijk een beetje het plezier waar je het mee doet, en ik deed plichtmatig wat ze wilde, maar voornamelijk zodat ik van een ander een kaart zou krijgen, want ze noteert vast deze ontvangen kaarten wel!

Deze heb ik haar gestuurd

Schattig eigenlijk wel he? Dat vergoedt het dan wel weer een beetje.

Maar ok, inmiddels heb ik ontdekt hoe je het ontvangen van kaarten kunt opvoeren: daarover de volgende keer …

aanvulling: de kaart naar Finland is al aangekomen, en ik kreeg een enthousiast Hurray mailtje met allemaal uitroeptekens. Wel weer dubbel leuk natuurlijk 🙂