De target van 50 boeken heb ik dit jaar niet gehaald.
E-reader
2013 was voor mij het jaar van de e-reader: ik begon er enthousiast mee, maar dat enthousiasme taande gaandeweg het jaar en ik kreeg er zelfs een hekel aan.
Ik heb een aantal jaar geleden al veel gedrukte boeken weggedaan en dit jaar vervangen door de digitale versie, en koop bijna alleen nog maar digitaal.
Maar het blijkt dat ik toch echt een voorkeur voor gedrukte boeken heb, al zou ik anders willen, en al lees -en bezit- ik ze nu vnl digitaal, dat wel.
Klassiekers
De laatste jaren ben ik veel klassiekers aan het herlezen en probeer ze echt met de blik van nu te bekijken.
Dat is heel grappig om te doen, sommigen zijn echt nog heel goed te lezen.
De resultaten van 2013
Bij goodreads genoteerd: 36 titels (35 uitgelezen, 1 niet), 5 daarvan in druk gelezen, de rest digitaal.
En nog 6 aan het lezen…
En met commentaren van mij die ook al bij Goodreads staan trouwens, maar dan heb ik ze meteen voor mijn eigen archief.
Rating 5: Heel erg goed
The portret of Dorian Gray
Klasse! Niet voor niets een klassieker. Stampvol cynische quotes als ‘Youth is the only thing worth having’.
Ik heb genoten van de dialogen, maar verbaasde me wel wat dat Lord Henry werd afgeschilderd als een jonge man: die mate van vilein cynisme zie je toch eerder op een oudere leeftijd.
Eigenlijk kan ik dat best waarderen.
Echt ‘evil’ lijkt me Dorian toch eigenlijk niet, meer een over het paard getilde ijdeltuit. Narcistisch jazeker, maar toch ook wel een oppervlakkige domkop.
Wat die zonden nou precies waren werd niet verteld, wrsl verleiden van jonge meisjes / mannen. En wat experimenteren met opium.
Maar de moord schokte hem dermate, dat hij zich wrsl niet met dat soort praktijken heeft bezig gehouden (met Dexter zijn we wat meer door de wol geverfd tegenwoordig).
Peter Pan
Het is niet zomaar een grappig boek voor kinderen, er zitten veel lagen in, die je misschien als volwassene pas doorziet. Het is eigenlijk een verdrietig verhaal.
Als kind heb ik het gelezen en vond ik het niet leuk, al leek dat kunnen vliegen me wel wat, maar ik heb het altijd een lichtelijk verontrustend verhaal gevonden en had er wat tegen.
Nu kijk ik er wel anders tegen aan: mooi beeldend taalgebruik, vol met aardige gedachten en metaforen zoals ‘the kiss in the corner of ms Darlings mouth’ en hoe je de lagoon kunt zien door je ogen dicht te knijpen. Glimlachjes en scherpe ondertoontjes zitten overal onder.
De rol van ’n moeder is erg belangrijk, en die is erg conventioneel (zorgen dat de kinderen op tijd naar bed gaan, sokken stoppen en troosten bij nachtmerries) en bijna steeds positief belicht, maar er zitten scherpe randjes aan: Peter zegt op een gegeven moment tegen de lost boys : ‘if you find your mothers i hope you’ll like them’. In een eerdere versie heette het ook ‘The boy who hates mothers’. Hij heeft zijn eigen moeder afgewezen, maar die mist hij toch wel, en laat het contact alleen toe in de vorm van een jong meisje. De volwassenen haat hij : die verpesten alles. Hij wil kind blijven, plezier hebben en avonturen beleven: en die avonturen zijn dan gevechten met indianen en piraten en daarbij gaat het er niet zachtzinnig aan toe, daar vallen ook echt slachtoffers bij.
Peter Pan staat buiten de gemeenschap van ‘gewone mensen’, is wel de leider/centrale figuur van de groep, maar dwingt ze eigenlijk niet rechtstreeks, al is hij eigenwijs en egocentrisch en onbetrouwbaar, maar door de macht die hij over de groep heeft doen ze steeds wat hij zegt. Wendy heeft goed in de gaten dat ze met hem op moet passen, want dat hij je ook zo weer vergeet, hij is ‘heartless’ al speelt hij wel ‘fair’.
– The difference between him and the other boys at such a time was that they knew it was make-believe; while to him make-believe and true were exactly the same thing
Overal zitten scherpe kantjes aan, zoals dat de piraten en indianen ook echt vermoord worden, door elkaar en door de lost boys. En dat er dus ook lijken zijn. Al sneuvelen er niet veel van die ‘boys’ tijdens het verhaal, daarvoor was het wel gebeurd.
Het boek zelf heeft eigenlijk helemaal niet dat gepolijst lieve van de Disney film, er zit beslist meer diepgang in.
Toch een soort ‘coming of age’ tegen wil en dank.
Om over na te denken.
Quotes
– John’s, for instance, had a lagoon with flamingoes flying over it at which John was shooting, while Michael, who was very small, had a flamingo with lagoons flying over it
– .. drum beating within him. It was saying, “To die will be an awfully big adventure.”
The ship who searched
De ‘Brainships’ serie is nog steeds (eerst gelezen in 1992) een van mijn favorieten.
Tia – afkorting van Hypatia die overigens geen bibliothecaresse in Alexandrie was, zoals in het boek staat, maar een in de 4e eeuw beroemd wiskundige – is hier de hoofdpersoon: een slim leuk voorlijk meisje dat een vreselijk lot lijkt te moeten ondergaan, maar de kans krijgt haar leven een andere draai te geven. En dat ook doet.
Leuk!
The secret garden
Well… Beetje new-age avant la lettre, maar toch een heel lief boek, met logische karakterontwikkeling, vol liefde voor de natuur, met genoegen gelezen.
Rating 4: Erg goed
Willem Roda (1889)
Dat Eli Heimans -van het bekende natuurduo Heimans en Thijsse- ook jeugdliteratuur schreef wist ik niet.
Tot mijn verassing vond ik het heel onderhoudend.
Willem komt op een tuchtschool terecht: interessant om de beschrijvingen daarvan te lezen. Hij ontsnapt en reist langzaam en werkend door Nederland naar het zuiden. Ook dat geeft een heel andere kijk op het leven daar. (Eli zelf is uitgebreid in Zuid-limburg geweest – de Heimansgroeve is naar hem genoemnd.)
Willen ontmoet in Zuid limburg een Engelse lord en reist in zijn dienst/gezelschap via een ingewikkelde weg naar Australië om daar uiteindelijk beheerder van een schapenboerderij te worden.
Dat deel van het boek geeft een aardige inkijk in de eerste jaren van het leven in die streken.
Je bent er min of meer bij dat de oorspronkelijke bewoners nog net -maar amper- kunnen bestaan en steeds verder verdreven worden. (De vanzelfsprekendheid ervan! Dat je gewoon een land binnen valt, de mensen die er wonen verdrijft en het tot je eigen maakt…) Op kangoeroes werd gewoon gejaagd, zonder dat dat 1-2-3 voor de voeding nodig was. (Plaatsvervangend schaamte). In het boek komen ze wel bij een stam die nog min of meer op de traditionele manier leeft, en Eli probeert er barmhartig naar te kijken. Maar ook die ‘wilden’ worden afgeschilderd als kinderen. Tsja.
Wat erg goed in het boek is, is dat alles wordt afgemaakt: Willem legt het bij met zijn oorspronkelijke ‘vijand’ waardoor hij in het tuchthuis is beland, zijn straf wordt afgesloten, waardoor hij weer naar Nederland mag komen, hij maakt in het laatste hoofdstuk een reis langs iedereen die hij ontmoet heeft: alles netjes afgewerkt.
De karakterontwikkeling is prima, ja, een heel aardig boek.
De 100 jarige die uit het raam klom en verdween
Een even absurd als humoristisch verhaal dat je af en toe hardop doet lachen. De hoofdpersoon is een soort kruising tussen Forrest Gump en Ms Pollifax.
Het is volstrekt onzinnig natuurlijk, maar geeft wel een goed gevoel. Mij besloop wel de gedachte dat de schrijver alle politieke figuren en gebeurtenissen van enige betekenis uit de afgelopen eeuw op een rijtje heeft gezet en er een verhaal omheen geschreven. Met een olifant erbij 😉
Het is wel duidelijk dat je je niet al teveel aan politiek en religie gelegen moet laten liggen en beter bijtijds een flinke borrel kunt nemen. En onderschat de ouwetjes maar niet!
‘Het is wat het is en het wordt wat het wordt. ‘
Het is geen hoogdravende literatuur, maar gewoon een onderhoudend boek. Ik vond het leuk
The adventures of Huckleberry Finn
Een leuk jongetje die Huck Finn, en slim: hij komt er slimmer uit naar voren dan hij kwam uit The Adventure of Tom Sawyer. Zo grappig en ontroerend die overwegingen van hem steeds. Dat worstelen met zijn geweten, de ontdekkingen die hij doet : ‘You can’ t pray a lie’. Hoe lastig het is om af te wijken wat in de eigen cultuur gangbaar is, in dit geval de slavernij en of je een slaaf mag helpen ontsnappen. (Van de cultuur mag het niet, maar hij kan het niet over zijn hart verkrijgen om Jim aan te geven en is ‘dus’ fout.)
De ‘duke and the king’ en hoe hij ze door heeft en er mee om weet te gaan: chappeau!
Tenenkrommend de achterlijke manier waarop Tom Sawyer in de laatste hoofdstukken bezig is.
Tom Sawyer wordt hier neergezet als een niet al te slim figuur die zich mee laat slepen door boekenwaanwijsheid en zijn al te rijke fantasie.
Die is ‘netjes opgevoed’ , dus Huck is er heel verbaasd over dat hij hem wil helpen Jim te ontsnappen, want dat is ‘not done’. En dan de merkwaardige ontknoping….
Heel amusant. Aanrader
The adventures of Tom Sawyer
Een scherpe blik had Mark Twain wel.
Heerlijk de logica die kinderen erop na houden en die gesprekken tussen hen.
Het welig tierende bijgeloof, en de tamelijk domme volwassenen vallen op.
Amusant, en nu aan Huckleberry Finn.
Pride and prejudice
De grootmoeder van de romannetjes.
Arm maar intelligent (maar niet te) en grappig meisje uit gegoed milieu ontmoet rijke maar onhoffelijke man.
Misverstanden.
De rijke man is verliefd op haar maar krijgt kous op de kop, waardoor hij tot inkeer komt en zich galanter gaat gedragen.
Problemen met een zus van haar die hij – in het geheim- mee helpt oplossen.
En op t einde krijgt ze in de gaten wat een goede man het is en krijgt ze hem toch.
Grappig te zien dat wanneer de dochter (haar zus) wegloopt van huis de vader en de oom het gaan oplossen, om de eer van de familie. Vrouw en andere dochters zitten thuis te wachten.
Hoe in die tijd ook de enige taak van een meisje was om getrouwd te raken… Al was het met een vreselijk type als die neef…
Die vrouwen konden niet veel verder, en met Femmes Savantes had Jane Austen niet veel op.
Maar heel onderhoudend, overtuigende karakter schetsen
Emma
Tsja.
Wel amusant, maar wat een gebabbel.
Wat een beperkt leven die vrouwen toen hadden… en het belang van afkomst, ‘gentility’ en geld hebben.
Goed geschreven en ik denk dat ze het ook wel een beetje tongue-in-cheek bedoelt maar och.
Teveel een meisjesboek naar mijn smaak.
Falklandjes
Zeer sociaal bewogen, doet enigszins aan de beginjaren van Beets’ Camera Obscura denken. In tegenstelling tot Beets worden de latere verhalen zelfs beter.
Ja, vond het heel aardig, jammer dat ze ‘uit’ zijn.
Ik heb ze als audioboek afgeluisterd en een punt met een audioboek is dat de stem van de voorlezer een grote impact heeft. Sommigen doen het heel goed, maar soms lijkt het of het voorlezen gedaan wordt in het kader van een cursus Nederlands voor gevorderde nieuwe Nederlanders. En voor zo’n klassieker klinkt een oost-europees accent bijvoorbeeld toch vreemd in de oren…
The ship who sang
Erg leuk.
De intelligente Helva – vanwege een aangeboren defect ‘omgebouwd’ tot ruimteschip – en haar diverse partners beleven allerlei avonturen.
Heerlijk, heerlijk en het loopt meestal goed af
;-).
(herlezen)
The wonderful wizard of OZ
Wat een leuk boek, vlot verteld, grappig. Ik kende de film(s) natuurlijk, en ga ze zeker weer herzien.
The marvelous land of Oz
Grappig, vrolijk, maffe conclusies.
Best wel vrouwvriendelijk: de ‘Armies’ bestaan uit ‘girls’.
En al is het army of revolt bewapend met breinaalden en hebben de ‘girls’ voornamelijk interesse in chocola en edelstenen, het vrouwenleger van Glinda beschikt wel degelijk over echte (vrouwelijke) soldaten met echte wapens.
Vermakelijk en heel erg beeldend beschreven, hoe raar sommige vondsten ook zijn.
De dienstpieper
Prima afgewogen verhaal tussen wat ‘nu’ gebeurt -tijdens zijn opleidingstijd- en wat eraan vooraf ging in zijn studententijd en tijdens zijn tijd in Afrika.
En tussen werk en prive.
Grappig ook zoals zijn vriendin steeds het specialisme wil kiezen waar ze mee bezig is, en daarna weer niet.
Goede beschrijving van omgang met patiënten.
Was hij in de aanbieding
De titel van het boek klopt geheel niet met de inhoud:
de uitgever doet haar onrecht met steeds dit soort titels te verzinnen… .
Het is een verzameling amusante verhalen die van een aardig inzicht in de psyche van de (hedendaagse) mens getuigen.
Ik mag ze wel.
Rating 3: Goed, best redelijk / interessant
Dorsvloer vol confetti
Het bevindelijk gereformeerde milieu dat ze beschrijft doet erg vijftiger jaren aan, maar het speelt in de 80 of 90er jaren. Ze laat de 12 jarige Kathelijne wel wat twijfelen aan het geloof en de gewoonten, maar ze zet er zich absoluut niet tegen af, wat ik eigenlijk verwacht had. Geen spot ook, eerder een soort weemoedige toon. Al met al klinkt ze wat ouwelijk, ook door dat De moeder, De vader, De oma.
De onderwijzer vond ik absurd.
Merkwaardig dat de ouders wel Yellow Submarine konden meezingen, maar verder mochten ze nooit naar de radio luisteren, behalve naar het weerbericht; ook eigenaardig dat de moeder een kort rokje droeg toen ze de vader leerde kennen, maar nu helemaal aan de lange rokken is. Toch een soort regressie,
Het einde vond ik wat onbevredigend, maar het moet ergens eindigen. Daarom wilde ik twee sterren geven, maar vond t toch de moeite.
Het zwevende schaakbord
Mhwah.. flauwekul verhaal in nep-middelnederlands.
Net drie sterren omdat hij het tot het einde toe weet vol te houden.
En dat van de auteur van de Boeken der Kleine Zielen, Van oude mensen en Eline Vere…
De moeite niet waard.
Ozma of OZ
Aardig, maar ik heb t nu wel een beetje gehad met Oz …
Afke’s tiental
Arm maar netjes, dat overheerst.
Heel arm en heel netjes.
Dit soort armoede kun je je heden ten dage nauwelijks meer voorstellen, in Nederland dan.
Nienke beschrijft de kleine wederwaardigheden van het gezin gedetailleerd en met veel liefde. (Soms wel net even teveel: moeder die haar enige jurk verknipt zodat de meisjes een nette jurk hebben.. o, o)
Interessant genoeg om nog te lezen.
Wat wel opvalt is hoe verlegen / bedeesd die kinderen waren. En dat de jongens en de meisjes is totaal verschillende werelden leefden, of althans, zo beschreef Nienke dat.
Al waren ze dan heel hecht met elkaar : helemaal niet ‘goede oude tijd’ .
Hart van inkt
Valt me een beetje tegen. Ze heeft er een Zilveren Griffel voor gekregen, maar ik vond het proza, zeker in het eerste kwart nogal houterig. Kan ook aan de Nederlandse vertaling hebben gelegen, het boek is van oorsprong Duitstalig. Ze hadden het ook te vaak – om de paar pagina’s – over ‘Lievelingsboek’ dat is een woord dat een echte boekenverzamelaar niet gauw zal gebruiken. En dan… een verzamelaar van bibliofiele uitgaven zal niet snel uit Max en de maximonsters citeren, hoe aardig dat prentenboek verder ook is.
Het is een aardig gegeven: uit een verhaal tevoorschijn lezen van figuren, maar het is niet helemaal goed uitgewerkt.
Aanvankelijk kan de voorlezer het niet sturen dat er iets gebeurt, wie er komt of teruggaat, later blijkt dat ze wel een speciale figuur kunnen laten komen en die zelfs bepaalde dingen kunnen laten doen.
Eerst verdwijnt er iemand wanneer er iets of iemand verschijnt, later niet of maar gedeeltelijk.
Toch 3 sterren vanwege het idee.
Citaat : niets is machtiger dan letters, zowel in goede als ik kwade zin.
Partnership
Deeltje uit de Brainships serie over Nancia.
Beetje zwaar leunend op ‘high families’ en hun invloed, corruptie ed.
Aardig, haalt niet het nivo van het eerste deel en in mijn herinnering was het derde deel ook beter.
(herlezen)
The man who broke into Auschwitz
Of het waar is of niet.. ik weet het niet. De titel is me eigenlijk wat te sensationeel.
De eerste helft van het boek ging voornamelijk over de gevechten tijdens de Tweede wereldoorlog in Italië en is niet erg best geschreven ook, dus daar heb ik wat doorheen geswoopt: ik interesseer me niet zo voor oorlogsverhalen.
In het tweede deel komt hij als krijgsgevangene in een belendend kamp van Auschwitz 3, moet daar dwangarbeid doen en is getuige van de gruwelen van ‘het kamp hiernaast’. Dat is de kern van het boek en dan wordt het wat interessanter. Vrij detailleert schrijft hij wat hem overkomt, wat hij denkt en voelt. De gedachte voor een persoonsverwisseling met iemand die het zoveel slechter heeft, in een situatie waar je moet zorgen dat je het juist iets beter hebt dan de andere, lijkt vrij onwaarschijnlijk, maar het zou best kunnen. Hij is duidelijk een type dat erg eigenzinnig en eigenmachtig is.
Wat me wel verbaasde is dat het dan maar om 1 nacht ging … wat maakt je dan mee? ik zou zeggen, doe het dan ook een paar dagen.
Wat me aan het einde stoorde was de mededeling op elke pagina dat hij meegeholpen had zodat Ernst de sigaretten kreeg waarmee deze het wat langer kon uitzingen, jaja dat weten we wel.
Wat sterk naar voren komt is de naoorlogse onverschilligheid van de maatschappij voor de mensen die zwaar getraumatiseerd terugkomen: dat is echt hartverscheurend. En het gebeurt nog steeds.
Wat erg positief aan het boek is, is de aandacht die het naar zich toetrekt en daardoor naar de Holocaust en de waarschuwing dat het zo weer kan gebeuren…. de scheidslijn is dun.
—-
Eerlijk gezegd denk ik -als ik wat koude grond ga psychologiseren- dat de persoonswisseling voortkomt uit zijn eigen trauma en de nachtmerries in de jaren daarna. De beelden bleven in zijn hoofd zitten, de geur kon hij in het eigen kamp ook ruiken, en hij vertelt heel weinig bijzondere details over hoe het ‘daar’ was. En ik vermoed dat hij zich zo vaak heeft afgevraagd hoe het zou zijn als hij in die plaats was, dat hij dat uiteindelijk ook volledig zo beleefde
Today i’m Alice
Een verhaal waar je letterlijk ‘niet goed van wordt.’ Verschrikkelijk wat sommige mensen (hun) kinderen aan doen.
En het zijn de kinderen die dan de gevolgen hun hele leven moeten dragen, in plaats van de daders.
Het boek geeft een goed inzicht in ‘stemmen horen’ en Multiple Personalities, noodgrepen om het ondraaglijke te dragen.
Before i die
Ja vond het interessant, je wordt in het verhaal getrokken en het komt heel voorstelbaar over.
Het wordt ook sterker naarmate je er verder on komt, maar dat is logisch.
Je gunt het haar van harte op de valreep nog de liefde te leren kennen.
Al komt de ik vorm wel een beetje vreemd over, want hoe beschrijf je van ‘binnenuit,’ deze laatste periode.
Het gezonde lifestyleboek
Meer bewegen, alles matig, weinig stress en niet roken.
En daarvan een boek vol, mooi vormgegeven en goed leesbaar dat wel.
En hij heeft natuurlijk gelijk
…
Koloniekak Mariët Meester
Aardig, wat houterig opgeschreven geschiedenis verteld door (merendeels de kinderen van) mensen die in Veenhuizen werkten en woonden. Dus niet de kant van de verpleegden en gevangenen zoals in Het Pauperparadijs.
Suzanna Jansen schreef met name veel over de beginjaren, Mariet behandelt ook de wat recentere geschiedenis, zo van net voor de tweede wereldoorlog.
Onverklaarbaar bewoond
Het is geen literatuur, maar wel een heel interessant boek. Bert Keizer, verpleeghuisarts en auteur van Het refrein is Hein (aan te bevelen!) mocht een paar weken meelopen op de afdeling neurochirurgie van de VU. Je ziet hier echt hoe de discrepantie tussen de generalist, die kijkt naar de mens als geheel, en de specialist, die zich helemaal in een onderdeel verdiept uitwerkt. Beiden zijn van goede wil, maar waar is de patiënt het beste mee uit? Je kunt dat in zijn algemeenheid niet zeggen, maar als ik oud ben, hoop ik wel een arts als Bert Keizer aan mijn bed tegen te komen …
In dit boek haalt hij een aantal gevallen aan: wat er aan de hand was, hoe er behandeld is en hoe hij er tegenaan kijkt. Uiteraard zijn zowel patiënten als artsen geanonimiseerd.
Zijn gedachte is eigenlijk dat je heel moeilijk een plek kunt aanwijzen waar een ‘ik’ zit: het ik bestaat eigenlijk voornamelijk in relatie tot de wereld, hij haalt regelmatig Alva Noe aan : Het ligt aan de wereld / Zien maakt ons bewegen in de wereld mogelijk, bewustijn is verkennen waarin brein, lichaam en wereld samenkomen.
Wittgenstein: Je kunt je een lichaamloze geest niet voorstellen, je blijft iets waarneembaars nodig hebben, hoezeer verdund ook.
Hij valt onder de school: wij vallen samen met onze hersenen: hersenschade = geestesschade.
Wat me het minste aanspreekt is de ER-achtige interactie tussen de medewerkers van het ziekenhuis, waarmee de auteur probeert er een leesbaar geheel van te maken. En zijn humor is soms wel wat vermoeiend.
Quotes
– Er liggen heel wat tachtigers op de IC omdat de veertigers niet dood willen (p 31)
– Niks doen is een van de moeilijkst te regelen strategieën in een ziekenhuis (p 62)
– ‘U moet ermee leren sterven ‘ hoor je te zelden denk ik dan. Dat komt door het Van Lommelstreven naar nooit echt dood hoeven gaan (p 67)
– Een innerlijk proces behoeft een uiterlijk criterium (p 101)
– Hij had met grote toewijding níet zitten luisteren. Angst om zijn kind … cerebraal malabsorptiesyndroom (p 1105)
-… die bijzondere neerbuigendheid van toen is weg. Ik denk dat dit komt door de toename van het aantal vrouwen … het chimpansoide imponeergedrag werkte vroeger uitstekend, want je krijgt er andere mannetjes wel me opzij. Maar in de de huidige situatie graaf je er je graf mee, want de vrouwtjes worden er alleen maar giechelig van. (110)
– Er is geen vooruitgang in de filosofie. (p 133)
– ….. een van de meest ondoorgrondelijke feiten van ons bestaan: de wijze waarop wij met ons brein samenvallen en de verschrikkingen die dat soms oplevert (p 140)
– Apenkunde (p 179)
– Er bestaat geen enkel neurofysiologische aanwijzing voor een centraal sturend ik binnen onze hersenen in de vorm van een plek waar alle prikkels van buiten verzameld worden, bekeken, gewogen, vergeleken, afgestemd om vervolgens te worden omgezet in uitgaande prikkels die in spierbewegingen overgaan. (p 230)
En een hele sterke:
– Firlik (Day in the frontall lobe) : ‘ life is not a dress rehearsal. You have to enjoy it while your neurons are still buzzing with life connections’ (p 231)
(de uitspraak Life is nog a dress rehearsal is trouwens wrsl van Rose Tremain
Rating 2: Matig / niet speciaal literair of bedoeld om leuk te vinden
How could she
Kinderen blijven loyaal, ook aan ouders die dat niet verdienen.
Een treurig verhaal,van een auteur die toch vrij sterk in haar schoenen staat en gesteund wordt door een goede partner.
Het dilemma en schuldgevoel is duidelijk, ze spint het wat lang uit op het einde.
Maar van een koude kachel kun je geen warmte verwachten.
.
De hemel bestaat niet
Jannetje schrijft over haar ouders: een autoritaire egocentrische vader die geen ruimte liet voor kinderen en vrouw. Hij hield echt wel van haar, maar hij wist altijd wel wat t beste was, voor iedereen …
En een moeder die geen kant op kon, genetisch bepaald -en door de omgeving versterkt- depressief en (door elektroshocks?) een groot deel van haar geheugen kwijtgeraakt tot ze alleen maar een buitenkant was.
Financieel klommen ze op in de wereld, maar gelukkig werden ze er niet van. Geen van allen volgens mij en met het zusje van Jannetje heb ik helemaal medelijden.
Ik weet niet zo goed wat de schrijfster ermee wil bereiken: een tijdsbeeld? Ze laat net even te vaak zien hoe goed het financieel met ze ging, dat de vader zoveel verdiende, dat ze de eerste waren met een auto in de buurt, dat ze kleren gingen kopen in Parijs, wat haar moeder bijv wel aan kleren uitgaf, dat ze allemaal een universitaire opleiding hadden.
Terwijl de vader, toen hijzelf degene was met een lagere-dan-universitaire opleiding zich royaal stand wist te houden, omdat ze hem immers overal voor nodig hadden, de moeder, die op latere leeftijd een HBO opleiding deed, niet voor vol aanzag, want wat kon dat nou helemaal wezen. Geen wonder dat ze depressief werd.
Treurig stemmend boek
Erik of het klein insectenboek
Heel lang geleden heb ik dit gelezen en toen vond ik het niks, eigenlijk een beetje een naar verhaal.
Nu heb ik het herlezen en vind ik het nog steeds onleuk.
(Maar de sprookjes van Bomans zijn overigens wel erg aardig)
.
.
.
Ik verbind u door
Raar verhaal.
De Ik figuur is een soort engelbewaarder, die niets kan uitrichten.
Verder gaat het over het ‘infectieus’ zijn van stemmingen, zo van wie goed ontmoet doet goed ;-)..
En omgekeerd.
Tsja.
De Delftsche Wonderdokter
In t begin wel leuk, maar werd me al snel veel te religieus.
The city who fought
Hoort bij de ‘brainship’ serie, maar deze vind ik aanzienlijk minder. Teveel geweld. (herlezen)
Ouwehoeren
Een hoog “wat sien ik” (Haar van boven) gehalte.
Rating 1: Bleuh, ik vind t niks
Hitchhikers guide to the galaxy
Hier ben ik nu al tig keer in begonnen en t wil maar niet. Ik heb gewoon geen geduld ervoor en vind het een beetje flauwekul… Erg hè?
Dee'tjes 