Het loopt al een poosje – 15 weken om precies te zijn- de wekelijkse vraag over boeken. (Door Petepel)
Je mag ze in je eigen tijd invullen gelukkig, dus ik begin gewoon bij t begin:

Vraag 1:  Welk boek heeft in je vroegste jeugd de meeste indruk op je gemaakt?

De reacties op vraag 1 zijn wel een feest van herkenning: Sleutelkruid, ja erg goed, dat herinner ik me, maar toen was ik al wat ouder. Momo en de tijdspaarders! Mijn favoriete  -althans; dat werden ze veel later- jeugdschrijvers (Tonke Dragt, Jan Terlouw, Roald Dahl bv) waren toen nog niet/nauwelijks actief.

In de verschillende periodes van je leven ben je met andere dingen bezig, en ik ben altijd een veellezer geweest, maar wat is nu het vroegste wat ik me kan herinneren? Leuk om daarover terug te denken.

Terug in de tijd …
Pim Pandoer vond ik een tijdje geweldig (in later jaren teruggelezen: er gebeurde helemaal niets in).
Nowee (Arendsoog) en  Karl May (Winnetou) verslond ik  aan het einde van de lagere school… en vond ik bij herlezing veel later vreselijk.
Daarvoor was Pietje Bell favoriet, tot ik me realiseerde dat ik me niet met Pietje, maar met zijn saaie zus diende te identificeren.
De olijke tweeling (dat was voor De dolle tweeling) las ik graag voornamelijk omdat het me zo leuk leek een deel van een tweeling te zijn.

Veel indruk maakte -toen ik een jaar of 9- was  Carina het woonwagenkind:  over een man die uit verdriet vanwege het verlies van zijn vrouw de wereld intrekt met zijn dochter en haar in Frankrijk uit het oog verliest. Hij denkt dat ze meegenomen is door zigeuners en daarom gaat hij die achterna.  Maar ze is weggedwaald en bij een rijke oudere dame in huis gekomen en verder opgevoed. Er zat een naar christelijk tintje aan (hij verloor haar uit t oog omdat hij zijn geloof was kwijtgeraakt wegens woede om het verlies van zijn vrouw) dat ik pas later in de gaten had… Het boek heb ik lang gehad en uiteindelijk aan de KB gegeven omdat ze het niet in de collectie hadden.  😉  .

Van daarvoor herinner ik me vaag iets van Pietje Puk en een postbode. En Pinkeltje is vast voorgelezen, maar daar weet ik niets meer van. Paulus de boskabouter was in die jaren alleen nog op de radio, althans, ik heb het nooit gelezen.

Maar het allermeerste indruk maakte Wipneus en Pim en de Knuppelmannetjes. Daar zit werkelijk alles in: avontuur, fantasie, magie (tovenaars, elfen) , sociale misstanden die rechtgezet moeten worden (slavernij!),  koningen en koninginen, vriendschap en trouw. Het is bloedstollend spannend en: het komt goed op het einde.
Een Lord of the rings avant la lettre.

Het ging er heel heftig aan toe weet ik nog, en las ik bij later herlezing ook.

Er blijkt een hele site te zijn met een dossier over de Wipneus en Pim serie.
Ik heb ze allemaal gelezen als kind, maar de knuppelmannetjes … die sprongen er letterlijk uit.