Kristien liep mee op de afdeling hematologie, mocht alles zien en iedereen spreken en schreef daarover een boek.
Het verhaal is aardig: twee verschillende vrienden -beiden obsessief, de ene stijf en de andere een charmeur- die met hetzelfde meisje een relatie kregen en vervolgens wordt het meisje ernstig ziek.
Waar het boek best zonder had gekund zijn de uitweidingen over DNA, chromosomen en HLA typeringen waar je duidelijk aan kon zien dat Kristien haar notitieboekje ernaast had gelegd. Het boek had aan kracht gewonnen door dat weg te laten: die passages zijn onleesbaar en passen niet in de totale sfeer .
—
Dee'tjes 