Wat indrukwekkend is dit Nationale museum van de psychiatrie. Wat mooi gedaan ook, een prima gebruik van de ruimte -het voormalige leprozen- pest en dolhuys uit 1320- en een zeer creatief gebruik van de route-informatie. Creativiteit komt hier overal terug.
Er zijn een paar kleine ruimtes -de zgn ‘Dolcellen- waar je een klein beetje kunt ervaren hoe het was om zo opgesloten te zitten in de ‘isoleer’: ik kreeg het na een minuut al benauwd en kon gelukkig zelf de deur open doen.
Bij verschillende methodes en opstellingen waren de ervaringen van patiënten zelf te horen, of lezen. Hoe schrijnend vaak, hoeveel verdriet, pijn en angst.
Hoe weinig we eigenlijk nog weten van wat er nu eigenlijk gebeurt als iemand ontspoort en wat er aan te doen is resp hoe er mee om te gaan.
Er was een tijdelijke tentoonstelling van van Gogh, die is nu afgelopen. Ook weer zo creatief opgezet rondom de vraag: was hij nu gek of niet, en wat is dat eigenlijk, gek zijn. Dat is het centrale thema van dit museum

Abnormaliteit is vaak normaler dan de meeste mensen denken.

Uiteraard een foto gemaakt van dit wandkleed met de heilige waar ik naar vernoemd ben, H Dymphna, patrones van de krankzinnigen, ook omdat t gewoon mooi was.

Een aantal voorwerpen werd hangend of staand in een zaal getoond. In die zaal kreeg je een stethoscoop mee waarmee je kon luisteren naar uitleg over die behandeling, enerzijds vanuit de patiënt, anderzijds vanuit de arts.

Een van de behandelmethode was bijv een bad met een spanlaken eroverheen. Een patiënt werd dan een hele dag in dat bad gehouden en mocht ook niet naar de toilet maar moest alles laten lopen. Een verpleegkundige kwam dan af en toe met een schepnetje de vaste substanties eruit vissen, en als je s avonds eruit mocht, stonk je naar de urine.
De belendende knop gaf de opinie van de dokter over wat een goede behandeling dat was … gruwelijk.

Vooraan in het gebouw is een zaal met daarin opstellingen van meer of minder bekende mensen, meest kunstenaars. Vaak blijkt ook dat -kunstzinnig bezig zijn- een methode om de gekte/ziekte in de hand te houden. Er staat ook een figuur die P.C. Kuiper uitbeeldt, een bekende psychiater die in 1988 een indrukwekkend en spraakmakend relaas over zijn depressie schreef: ‘Ver heen’, tot mijn vreugde nu full-text op het net  te vinden. Ook hij vond veel soelaas in schilderen.

Het Dolhuys is een initiatief van zeven psychiatrische instellingen. Zij besloten tot bundeling van hun museale activiteiten door hun historisch bezit in Het Dolhuys bijeen te brengen. In het pand aan de Schotersingel is tevens het Kreatief Atelier – een open atelier waar cliënten uit de GGZ creatief aan de slag kunnen – en de kunstuitleen Kunst in Huis, met werken van (ex) cliënten gevestigd.

Er zijn films te bekijken, en testjes te doen. De website is actueel.
De dag dat wij er waren was het er erg druk, vorlgens mij is er veel belangstelling voor en terecht: beslist een aanrader dit museum!