In het Stroink park te Enschede ligt Dragonheart: een bijzondere boerderij met een aantal uilenverblijven en een Ridderwinkel.
In de zomer geven ze daar op woensdagmiddag een demonstratie -voorzien van uitleg- vliegen met uilen, van handschoen tot handschoen.

In het begin vroeg ik me af of dat niet zielig was voor die uilen: elke uil heeft een apart verblijf  -ik telde er meer dan 20- ze zitten op een ‘tak’ met een riem aan de poten waarmee ze aan een ketting zitten. Als ik in een dierentuin ben, gaan die vogelverblijven me altijd zo aan het hart: zeker grote roofvogels zitten er zo treurig bij.

De Dragonheart uilen zijn in gevangenschap geboren en van jongs af aan opgevoed door de trainers: er wordt elke dag met ze getraind. Daarmee zien ze de trainers ook als hun familie, en praten ze er ook mee. Ik dacht dat uilen stil waren, maar deze niet: er wordt geblazen, gepiept en allerlei geluiden gemaakt. Ze zijn ook allemaal wakker en reageren op wat ze zien.

Zo’n demonstratie duurt een uur: aan een kant van het erf staat een van de trainers, in Middeleeuwse kledij,  en aan de andere kant een andere.
Elk heeft een handschoen waarop ze een klein hapje voor de uil leggen: elke uil heeft een naam en wordt bij de naam en met een fluitje geroepen. Die vliegt dan over het erf heen naar de andere kant om het hapje te komen halen.
Steeds mag iemand van het bezoek een handschoen aandoen en met de trainer mee de uil oproepen.

In de natuur vliegt een uil alleen als hij honger heeft: uit zichzelf vliegen ze niet voor hun plezier in de rondte.

Het trainen van uilen is erg moeilijk, en werkt ook anders dan het trainen van valken bijvoorbeeld.

Je kunt zien aan de uilen dat ze het wel naar hun zin hebben, het lijkt haast wel of ze kopjes geven. Ze worden ook geknuffeld: het blijven natuurlijk roofvogels, dus je moet er wel heel zorgvuldig mee omgaan. Met de rug van je hand -om te voorkomen dat het zuur van je handen aan de veren van de vogel komt- kun je de borstveren naar beneden aaien,  maar zo te zien houden ze ook wel van ‘koppiekrauw’.

Door de uitleg van de trainer ben ik er toch anders tegenaan gaan kijken. Uilen zijn geen huisdieren en zullen dat ook nooit worden, maar als je er zo mee omgaat als zij, komt dat zo dichtbij als dat zou kunnen. Zeker particulieren moeten niet aan het houden van een uil -of wat voor wilde dieren dan ook- beginnen: wat dat betreft was Harry Potter een ramp, zeker voor de sneeuwuilen.

Je kunt ze huren voor bruiloften of andere festiviteiten: dan komen ze in Middeleeuwse klederdracht aan, en de uil komt dan de ringen of de sleutel -bij een opening- brengen. Soms gaat dat verkeerd -dat kan natuurlijk als je met levende beesten werkt- en zet de uil het op een vliegen, maar tot nu toe komen ze wel steeds terug, al is het soms pas  ’s avonds.

Ridderwinkel

Op het terrein is ook een Ridderwinkel: en wat voor een, de grootste van Europa.
Ze verkopen er allerlei Middeleeuwse attributen, zoals kleding, sieraden, zwaarden, schoenen en helmen.

Pijlen en bogen ook: ik heb nog nooit echte pijlen gezien, realiseer ik me.

Ze laten deze materialen speciaal maken door allerlei  bedrijven in binnen en buitenland.

Het was toch wel een aparte belevenis.