Aan de  Dinkel bij Denekamp ligt Singraven: een landgoed met een havezate (huis), watermolen, koetshuis, tuinen, Arboretum en pachtboerderijen. Het heeft vele eigenaren gehad die er van alles aan veranderd hebben. De laatste eigenaar (Willem Laan) heeft het helemaal opnieuw ingericht en overgedragen aan de Edwina van Heek stichting, een stichting voor culturele doeleinden. Met de bedinging dat het in deze stijl gehandhaafd moet blijven en beperkt opengesteld moet worden voor publiek.

Via het heffen van toegang en de verhuur voor bruiloften komt er wel geld binnen, maar het onderhoud van zo’n landgoed is erg duur.

De watermolen is nog in bedrijf: gedeeltelijke als molen en gedeeltelijk als restaurant, en is een aantrekkelijk foto- en schilder object.

De omgeving is er ook prachtig. De tuinen zijn in Britse stijl (romantisch zeg maar, met bruggetjes en slingerpaden) en het Arboretum is alleen toegankelijk in groepen van 10 op afspraak.

Op dinsdag en woensdag zijn er rondleidingen door de stijlkamers van het huis: Laan verzamelde met name porselein en meubels uit de 17 en 18e eeuw.
Allerlei soorten porselein: Berlijns, Meissen, chine-de-commande. En meubelen waaronder een aantal tamelijk zeldzame in de boulle techniek.

Als je in het huis komt, merk je dat de kamers er van plezierige afmetingen zijn: ze kloppen qua hoogte en formaat, en zijn niet -zoals veel van deze huizen- veel te hoog, of te groot.  De enige kamer die eigenlijk naar mijn smaak te smal is, is zijn werkkamer. Dat is ook de enige die nogal deprimerend is qua kleur en inrichting trouwens.

Eigenlijk is het niet echt een bewoond huis: het zijn een aantal pronkkamers bij elkaar. Volks als ik ben, miste ik ook de badkamer en de keuken: het zou interessant zijn om te zien hoe die er in die tijd uit zagen. Maar daar zie je -behalve een kastje voor een nachtspiegel voorzien van een bodem van marmer tegen t spatten- niets van.
Er is een gele kamer ingericht als slaapkamer, maar die is nooit gebruikt. Volop serviezen overal, maar ook alleen voor de show, niet om te gebruiken.

Laan verzamelde veel schilderijen zoals die van de pluimvee specialist Melchior d’Hondecouter, en die zijn, net als de stillevens met citroenen (van Heem) vast heel knap, maar ik geef er niet om. Er was wel een heel mooi schilderij van een van de vorige eigenaressen: een mooie vrouw met verdrietige ogen, maar daar stond verder geen naam van de schilder bij.

Wat me meteen voor de man innam is zijn bibliotheek: hij hield van leren bandjes en liet alle boeken die hij had opnieuw voorzien van een leren rug met goud opdruk, en goud-op-snee aan de bovenkant. Ook weer: voor het aanzicht. Hier hangt ook een stilleven met boeken trouwens.

Willem Laan verzamelde gewoon waar hij zin in had en stelde dat ten toon.

Tijdens de rondleiding hadden we nog een kleine discussie over het porselein en de kwalificatie ‘mooi’, en een van de dames zei treffend: ‘het is mooi in dit huis, maar ik hoef het niet in het mijne’.

Zie verder

• Website van Landgoed Singraven
• Uitgebreide geschiedenis van de bewoning van Singraven
• Thera Coppens over huis en inrichting