Niemand heeft meer interesse in die oude dingen, en bovendien, alles staat toch op het internet? Dat krijg ik regelmatig te horen. Niet van collega’s, niet van onderzoekers -dus niet van je gebruikers-  maar van ‘het management’,  van degenen die jou en de bibliotheek betalen.

Is dat zo? Lang niet alles is digitaal, nog maar een fractie, en als het al digitaal is, is het lang niet altijd verkrijgbaar. Het overkomt me nog zo vaak dat er vraag is naar materiaal dat helemaal niet digitaal beschikbaar is.

Praktijkvoorbeeld van zomaar een dag in januari:

• onderzoeker heeft voor een deadline acuut een artikel uit 1975 van een oud-medewerker nodig waar een speciale berekening in staat. En nee, het is niet digitaal, nergens, maar we hebben de print nog;
• ander heeft 4 rapporten uit eind 80er jaren opgevraagd, met spoed, van een instituut dat niet meer bestaat. Gelukkig heeft een collega-bibliotheek elders in het land -die nog niet opgeheven is- de rapporten nog: in hard copy. Dus kunnen we die lenen;
• opdrachtgever stuurt ons mail met verzoek om 3 van onze rapporten uit begin 80er jaren en twee artikelen die daarmee verband houden uit dezelfde tijd. De rapporten hadden we zelf al gedigitaliseerd, de artikelen nog niet, maar we hebben ze nog wel in print;
• er komt een boek uit de 90er jaren binnen via IBL dat we bij een universiteitsbibliotheek hebben aangevraagd. Een van de hoofdstukken was voor weer een andere aanvrager van belang: het boek is nergens digitaal beschikbaar.

Op deze dag hebben we dus -nog- aan al deze verzoeken om informatie kunnen voldoen: het onderzoek is daarmee een pietsje beter van kwaliteit en de onderzoekers zijn iets zekerder van hun zaak.

Op den duur zullen die rapporten, boeken en artikelen natuurlijk wel digitaal beschikbaar zijn.
Als ze tenminste niet voor ze gedigitaliseerd kunnen worden door een korte-termijn denkend beleid zijn weggegooid als oud papier, en daar maak ik me weleens zorgen over …