Korte aantekeningen over de boeken die ik het afgelopen jaar heb gelezen,  buiten de vakliteratuur om dan. Aan het einde van het jaar ben ik wat ingezakt wat lezen betreft, maar de nieuwe stapel ligt alweer klaar.
Gedurende het jaar heb ik deze pagina via een tabblad bovenaan de weblog gehad, maar nu verhuis ik hem maar even naar ‘beneden’ en start een nieuwe Leeslijst voor 2009.

Ik had de pagina niet locaal gesaved, daarom is ineens de info van april en mei verdwenen. Dit zijn er 48, maar met die verdwenen maanden mee heb ik de 50 wel gehaald.

December

• Havelaar. Saidja en Adinda.
  Ach ja, dat was  alweer lang geleden dat ik dat gelezen heb. Nog steeds mooi en verdrietig, sterk.
• Jose Carlos Somoza. De tijdschim.
  Poe, wat een boek. Halverwege vond ik het te dik, maar later intrigeerde het me wel. Ik weet niets van natuurkunde of de snaartheorie, geen flauw idee of dit soort dingen ergens op slaat. Maar dat we maar beter niet met de tijd kunnen rommelen, staat buiten kijf lijkt me .
• Paolo Coelho. De alchemist.
  Een aardig sprookje.
• A. van der Zijl. Sunny boy.
  Een schitterend boek: meestal hou ik niet van van biografieën, maar dit is een mooie combinatie van documentaire en literatuur. Aan te bevelen!  Over die vroege geschiedenis van Suriname wist ik niet zoveel, over concentratiekampen heb ik wel meer gelezen natuurlijk,  maar van dat schip (Cap Arcona) wist ik trouwens niet. Deze manier maakt het heel genuanceerd en dichtbij, knap: wat mij betreft is ze geslaagd in haar opzet, om door het beschrijven  van de geschiedenis van gewone (hoewel, zo gewoon zijn ze ook weer niet) mensen de grote geschiedenis invoelbaarder te maken. Dat is een goede opzet: mij interesseert de sociale geschiedenis van het gewone volk ook meer dan dat van de zoveelste koning.

November

• Jona Oberski. Kinderjaren (herlezen)
  toen het net uitkwam heb ik het gekocht en gelezen en nu weer, en ik vind het nog steeds prachtig. Zo vanuit het perspectief van een kind beschreven: actie, geen reflectie, niet sentimenteel. Heel mooi, sterk, nog steeds
• Sandor Marai. Gloed.
  Heel bijzonder dit boek. Er gebeurt helemaal niets in, is eigenlijk een monoloog, maar toch heeft het spanning, het speelt zich af op een enkele avond en bestrijkt toch een grote tijdsspanne. Het wordt opgebouwd rondom de vragen die de hoofdpersoon wil stellen, en toch komt er geen antwoord, en dat geeft ook niet. Knap.

Oktober

• Marion Pauw. Daglicht.
  Dit is het eerste boek dat ik van haar las, en ik vond het van een heel erg aardig niveau. Soepel geschreven, het einde was wel te onwaarschijnlijk, maar ze moest er natuurlijk wel een eind aan breien. Een open einde in zo’n boek zou ook onplezierig zijn.

September

• Lowietjes Smartegeld, Yvonne Keuls & Coen Pronk in een theaterregistratie. Luisterboek.
  Eigenlijk is dit meer dan alleen voorlezen.  Aardig wel, vooral die slottirade tegen ‘mijnheer de jappenkampsyndroomspecialist‘. Maar triest ook, te bedenken hoe dat gegaan is in die tijd en, in het algemeen, hoe de overheid zich opstelt tegen slachtoffers.
• A.F.Th. van der Heijden . Uitdorsten. Requiem voor zijn moeder.
  Schrijven kan hij wel. Heel sterk vond ik het beeld dat hij opriep van hemzelf als klein jongetje luisterend naar de gesprekken van de tantes, onder de tafel zittend, en met het geluid van het over elkaar slaan van damesbenen in nylon kousen.
• Peter Hautman. De tijdkring (herlezen).
  Dit gespeel met de tijd, ik hou daar wel van . Hij heeft gespeeld met het idee ‘wat als je je eigen grootvader vermoordt’, maar dan omgekeerd…

Juli / Augustus

• Heeresma. Han de Wit gaat in ontwikkelingshulp
  Humor, maar van de vermoeiende soort: voor mij hoeft ’t niet. Heeresma zegt zelf dat iedereen de tranen over de wangen lopen  of van ontroering of van het lachen. Maar bij mij niet: Han de Wit is een beetje een ettertje, en de humor zit hem in de overtrokkenheid van de situatie en de discussies. En de steeds net even verkeerde citaten / uitspraken: ‘ik zie als Brugman’ .
• Judith Lennox. Wilde aardbeien Luisterboek.
  Deze roman speelt voor een groot deel vlak na de oorlog. Personages wel goed uitgewerkt, maar verhaal is wel erg uitgesponnen .
• Stephen King., Vel over been.
  Onwaarschijnlijk verhaal, beetje bullshit, maar je leest ‘t toch uit omdat-ie zo’n goede verteller is en het lekker doorkabbelt.
• Stephen King. Duma.
  Dit is een boek om te verslinden: het zijn wel de bekende SK elementen: invloed van de kunst op de realiteit en omgekeerd, een ongrijpbaar oud kwaad wat maar nauwelijks te beheersen/weerstaan is, dus in zekere zin is het een formule, maar wat kan-ie schrijven!
• Weer eens een klassieke SF/Fantasy serie uit de kast gehaald: de Brainships serie van Anne McCaffrey. De gedachte is dat kinderen die met een bijzonder ernstige fysieke handicap geboren worden een kans krijgen als ’shellperson’ verder te leven, en bijvoorbeeld een sterreschip, of bestuurder van een stad worden. Dat schip (Brain) krijgt dan een mobiele partner (Brawn) en samen  worden ze dan Brain/Brawn (BB) partners die allerlei avonturen beleven. Ik vond ze jaren geleden al leuk, en de meeste van onderstaande rij heb ik weer eens gelezen, en ze blijven heerlijk leeswerk. Deels heeft McCaffrey ze samen met anderen geschreven, o.a. met Mercedes Lackey, ook een van mijn favoriete auteurs, deels alleen.  De meeste van de shellpersons zijn vrouwen trouwens, behalve Simeon in de ‘City’ die ze samen met Stirling geschreven heeft. Stirling gaat me iets te wild te werk.
  • The Ship Who Sang, 1969 Over Helva. Klasse, nog steeds goed te lezen. Oorspronkelijk uitgegeven als een aantal losse verhalen. ongelooflijk dat dit uit de 60er jaren stamt, klinkt nog heel modern.
  • PartnerShip (1992) with Margaret Ball, ISBN 0-671-72109-7 Nancia en intrigues rond rijke families. Heerlijk
  • The Ship Who Searched (1992) with Mercedes Lackey, ISBN 0-671-72129-1 Tia, vernoemd naar bibliothecaresse Hypatia (Alexandrie) buitengewoon voorlijk en intelligent, is al 6/7 als ze volledig en onherstelbaar verlamd wordt door een virus. Als brainship gaat ze met haar geliefde op zoek naar oude beschavingen.  Lekker wensvervullend verhaal en dat mag ik wel.
  • The City Who Fought (1993) with S.M. Stirling. Simeon is een heel ander type dan de vorige ’shellpersons’. in dit deel komt er wel nogal wat geweld naar voren en dat bekoort me maar matig. Maar wel een heel intrigerend verhaal
  • The Ship Who Won (1994) with Jody Lynn Nye. Carialle is hier de hoofdpersoon, maar de magiërs komen hierbij kijken. Flutboek: wel aardig idee, maar slecht uitgewerkt en zeer onwaarschijnlijke psychologie.
    
  • The Ship Errant (1996) by Jody Lynn Nye, ISBN 0-671-87854-9 (nog uitlezen, had er ineens geen zin meer in)
  • The Ship Avenged (1997) by S.M. Stirling, ISBN 0-671-87861-1 (ook nog)
  • Nimisha’s Ship hoort niet tot deze serie, maar wel  van Mccaffrey, vond ik wel wat flauwer.
    

Juni

• Megan Lindholm. Gelukszoekers deel 4 van de Windzangers. In 2008 opnieuw uitgekomen.
  • (Interview met haar van een poosje geleden alweer) Bespreking in Picarta vindt het wat tam: en dat klopt wel vind ik. Niet zo goed als deel 3, maar wel beter dan 2. Wat onwaarschijnlijk allemaal, en teveel zwaard (rapier in dit geval) vechten naar mijn zin, daar houd ik niet zo van. Liever minder sword en meer sorcery .
• Brain Wansink. Hap slik weg: waarom we altijd meer eten dan we denken of willen.
  • Jammer van het lettertype: lelijk en slecht leesbaar, maar dat vergeet je snel ,want wat een leuk boek!
• Alice Sebold. The almost moon
  • haar andere twee (The Lovely bones / Wijde hemel, en Lucky / Geluksvogel) vond ik erg goed, dus ben zeer verwachtingsvol aan deze begonnen. Haar onderwerp is verwerking van geweld, moord en verkrachting, en de impact daarvan op (familie)relaties. Ze beschrijft dat sterk, indrukwekkend. De amerikaanse pers heeft ze nogal tegen met deze titel, maar haar boeken doen mij erg ‘Renate Dorrestein’ achtig aan, en misschien kunnen Nederlanders dat beter waarderen dan amerikanen? Je moet deze wel een beetje doseren …

Maart (april/mei is verdwenen..)

• Cri Stellweg. Iedereen is tegenwoordig jonger dan ik
• Bernlef. De pianoman
  • in meerdere opzichten beetje dun, maar idd wel onderhoudend. Onwaarschijnlijk dat die vader ineens zelfmoord pleegt lijkt mij.
• Kluun. De weduwnaar
  • wat irriteert die man me toch, ik wil het alleen maar gelezen hebben, en waarom eigenlijk? Weg ermee.
• Stephen King. De beproeving / The stand
  • zijn bekendste werk. Opnieuw uitgegeven in een uitgebreidere versie (een onwijs dikke pocket) en die leest evengoed vlot weg. Hij beschrijft meestal een tamelijk negatieve wereld (zijn thema’s zijn de dood, bovennatuurlijke wezens, angst), en vaak zie je dezelfde verhaallijn terug. Een duivel die de boel komt terroriseren vindt je ook in ‘Needful things’ beperkt tot een stadje, of in ‘Virus rijdt naar het noorden’ tot bepaalde mensen . Dit keer betrof het een wel erg grote schaal: de ondergang van de hele wereld, met zowaar een echte ‘deus ex machina’ op het (bijna) einde.
• Remco Campert. Het satijnen hart
  • wat een ego heeft die hoofdpersoon! Jammer dat ‘t uit was, ik had nog willen weten hoe het nu verder ging.
• Ariëlla Kornmehl. De familie Goldwasser. Luisterboek
  • een verkorte bewerking van haar andere werk. Jammer: ik had het wel volledig willen horen! Best goed, heel verfrissend. Misschien ook omdat ze het volledig in de tegenwoordige tijd schrijft.

Februari

• Hella Haasse. Sterrenjacht.
  • ze heeft het geschreven in 1949, gepubliceerd als feuilleton in Parool en vergeten. En nu is het dan opnieuw uit. Het is wel grappig maar … ze moet toch Kuifje Het geheim van de Eenhoorn (1943) en De schat van Scharlaken Rackham (1944) hebben gelezen en dat ook weer vergeten zijn . De recensies reppen daar niet van, maar de overeenkomsten in verhaallijn zijn sterk, inclusief oud-Hollands rijmpje en ‘voorvaderlijk’ kasteel.
• Silke Scheuerman. Het uur tussen wolf en hond
  • (aanrader uit de Volkskrant) typisch dat een boek van Maarten t Hart dezelfde titel heeft. Ook weer een zussenboek trouwens. Tot een derde gekomen, maar ik vind de sfeer niet zo prettig, maar terug naar de bieb gebracht. Wel mooie omslag trouwens.
• Jan en Sanne Terlouw. De charmeur
  • ze hebben niet zo’n heel goede kritiek gehad, maar ik vond het tot halverwege wel aardig: ik heb heel wat slechtere gelezen. Jan’s kinderboeken vond ik erg goed (Koning van Katoren bijv), maar dit haalt het er niet bij
• Simone van der Vlugt. Het laatste offer.
  • tot halverwege gekomen, lijkt een soort Nederlandse Indiana Jones te worden. Haar ‘Schaduwzuster’ vond ik wel aardig, maar ik kan niet zo goed tegen de Ot-en-Sien taal van dit boek. Na pag 108: ‘Nu is het haar beurt om het uit te proesten‘ ben ik er maar mee gestopt.
• Adriaan van Dis De wandelaar (luisterboek)
  • een vreemd thema dat ik niet 1-2-3 aantrekkelijk vond, maar bij aanhoren toch heel intrigerend is: over een zonderling die door een hond met bedelaars en asielzoekers (’non papiers’) in contact komt. Wat een treurigheid in die Parijse banlieus trouwens … Het verhaal sukkelt een beetje voort, heb het wel afgeluisterd, maar ‘t viel na de helft wel beetje tegen. Zie ook recensieweb
• Natascha van Weezel. Magere jaren: anorexiadagboek.
  • wat een ellende, voor haarzelf, maar ook voor haar omgeving. Ze schrijft vlot, totaal niet puberachtig (haar leeftijd komt wel even om de hoek kijken bij de opsom lijstjes met kadootjes en gedoe met vriendjes) over de psychische kanten van de ziekte. Het is van harte te hopen dat ze de ziekte definitief heeft overwonnen, wat een tiran is dat.
• Megan Lindholm. Het rendiervolk. Meulenhoff, 2000. Oorspr uitg 1988
  • heeft een hoog Jean Auel gehalte, inclusief vervelend zoontje van hoofdman. Als sjamaan is de zoon van Tillu wel erg vreemd trouwens, in het volgende deel wordt hij hoofdpersoon .. hum. Afgezien van een steen in een psychedelische omgeving (op een ‘seite‘ in de vertaling) is het niet erg Robbin Hobb-achtig. De vreemde woorden erin om de dieren (vaja, harkar) onderkomens en voorwerpen aan te geven wekken een beetje irritatie, maar dat kan ook aan de vertaling liggen. Maar misschien bestaan die woorden ook echt wel bij een volk op de toendra…
• Ian McEwan: Aan Chesil Beach
  • mooi, vol emotie, spanning en elkaar verkeerd begrijpen. Een ‘klein’ verhaal dat je achter elkaar uitleest, maar dat zo goed voorstelbaar en invoelbaar is, van beide kanten…
• Megan Lindholm. Het domein van de Limbreth (De windzangers deel 3)
  • hier herken ik Robin Hobb weer in! Spannend, apart. Beter dan deel 2 en een heel stuk beter dan deel 1. Nu kom je pas te weten waarom de kinderen van Ki zijn gedood, wel een beetje laat. Ook in de Boeken … had ze er een handje van om pas na verloop van tijd duidelijkheid over achtergronden te geven, en dan nog steeds niet volledig. Hier zitten ook nog andere elementen in van de Boeken…: die stenen bijvoorbeeld. Er is nog een vierde deel, want dit verhaal is nog niet uitverteld, maar in deze uitgave moet die nog vertaald worden. Weet niet of ik daarop wacht …

Januari

• Megan Lindholm. Windzangers (De windzangers deel 2)
  • speelt iets later in de tijd dan deel 1, met dezelfde hoofdpersonen. Het is een beter verteld verhaal, de diverse volken komen wat beter uit de verf en er zit wat meer spanning in. Ze heeft blijkbaar wat tijd nodig om je duidelijk te maken waar je mee te maken hebt. De schubben waar ze het over heeft komen later ook voor in de ‘Boeken…’: de vraag is of ze er hetzelfde volk mee bedoelt, maar dan in een andere tijd. Hum, eerst maar naar deel 3.
• Rosita Steenbreek. Siciliaans testament (luisterboek)
  • het luisterboek is enigszins bekort, maar beslaat nog 6 CDs. Het verhaal kabbelt inderdaad wat voort, veel vaart zit er niet in. Mooie beschrijvingen van het Sant’Agatha feest, liefde voor Italië ook. Er zit een melancholieke toon in die mooi past bij het thema, maar verrassend is het allemaal niet, het is nogal uitleggerig (cursusje klassieken ) en het duurt me ook wat te lang allemaal. Zie ook de bespreking van Fabian Stolk.
• Megan Lindholm. De vlucht (De windzangers deel 1)
  • een nieuwe vertaling van een al wat ouder werk (uit 1982) van Megan (ook bekend onder de naam Robin Hobb). En een beetje een tegenvaller. Veel onevenwichtiger dan haar ‘ Boeken … ‘ trilogieën. Teveel verschillende types, die alleen maar even aangekondigd worden (Denen?), niet goed uitgewerkte personages. Maar af en toe wel een blik op een intrigerende wereld, alleen komt die er niet helemaal uit. Rare overgangen, lijkt soms wel of er een stukje tekst ontbreekt, of ligt dat aan de vertaling? Begin wel aan deel 2.
• Juliet Marillier. Kind van de profetie (Zeven waterentrilogie deel 3)
  • … zucht, uit. De trilogie is een mooie combinatie van sprookje, fantasy, familie en liefdes roman. Dit derde deel is ietsje minder dan de eerst twee: ze moest er duidelijk een eind aan breien. Maar de trilogie als geheel is zeker de moeite waard.
• Juliet Marillier. Zoon van de schaduwen (Zeven waterentrilogie deel 2)
  • het is zo goed, ik ga er veel te snel doorheen
• India Knight & Neris Thomas. Het drukke damesdieet: hoe wij 64 kilo afvielen
  • een hilarisch boek dat zeer stimulerend werkt. Ze hebben dit geschreven omdat de meeste dieetboeken niet geschreven worden door mensen die zelf vele kilo’s moeten afvallen. Ze gaan voor een eiwitrijk, koolhydraat arm dieet. Goede suggesties: kwalitatief goede spullen, zo mogelijk biologisch en weinig bewerkt kopen, vooral geen light producten, wandelen. En een eetplan voor voor de rest van je leven
• Juliet Marillier. Dochter van het Woud (Zeven waterentrilogie deel 1)
  • van meerdere kanten (terecht) aanbevolen. Tot mijn verrassing kende ik, voormalig sprookjesverzamelaar, een deel van dit verhaal al: de zes broers die in zwanen veranderen komt uit Grimm, Duits dus. Ze combineert dat mooi met andere Keltische thema’s. Heel goed, leest lekker, goed uitgewerkte personages, ben al in deel 2 begonnen.
• Maarten ‘t Hart. Dovemansorendieet:vond ik zo leuk dat ik er een logje aan gewijd heb.
• Foer. Extreem luid & ongelooflijk dichtbij
  • bijzonder, buitengewoon, ben onder de indruk, pak het steeds weer maar moet het dan even wegleggen om bij te komen. Grappig zo’n licht autistisch voorlijk jongetje: hartverscheurend en humoristisch tegelijk. Sommige illustraties spreken me wel aan, en doen zeker wat voor de tekst, met andere heb ik minder, mn dat terugkerende sleutelgat en deurklink hoeft van mij niet. Thema is volgens mij: hoe leef je verder als je een ramp is overkomen, en liefde. Mooie zinnen, gedachten, beelden die, zoals aangehaalde recensie ook zegt, in je hoofd blijven zitten.
• Saskia Noort. Terug naar de kust
  • spannend. Een lekkere thriller, al is de dader inderdaad al een poosje voor de hand liggend. Ook weer een zussenboek trouwens.
• Jowi Schmitz. een kus van je zus
  • (zie ook deze recensie of dit uitgebreide scholierenverslag en haar website) twee zussen die een zeer onvolwassen verhouding met elkaar hebben en elkaar kwetsen en ‘afmaken’, zelfs terwijl een van de twee de dood is aangezegd. ‘Als je niet van je familie hield, hielden ze ook niet van jou. Dat weet een kind‘. Typisch: Jowi zegt op haar eigen website dat Vera genoeg heeft aan haar eigen hond, maar ze heeft nb een poes . Het boek gaat er m.i. niet over de noodzaak om je van familiebanden te bevrijden, maar meer om die relaties harmonieus te krijgen, en hoe desastreus het is als dat niet zo is / lukt.

Dit is mijn lijstje van de tweede helft vorig jaar.