Vandaag, een dag na haar 9e verjaardag hebben we onze OES (Old english sheepdog ofwel Bobtail)  Polly moeten laten inslapen. Ze had een tumor in de streek van haar lever / alvleesklier en die drukte een aantal gangetjes dicht.
Ze is nooit ziek geweest eigenlijk, maar deed al een paar maanden een beetje moeilijk met eten, en pas het laatste weekend werd ze echt ziek.

Op 23 november 1999 werd Polly geboren: als tiende pup in het nestje van Dafne of the Naugthy Woolsacks. Onze hond Bonnie was een paar maanden daarvoor op 10jarige leeftijd overleden, en we misten haar erg. Onze andere bobtail Gwenny (van 4) was erg lief en grappig, maar toch … we wilden er graag weer een tweede bij.

Meteen bij de geboorte moesten we er een uit het nestje uitzoeken, want we wilden niet dat de staart gecoupeerd werd:  een belachelijk gebruik dat toen nog mocht. Maar dus niet van onze hond! Dus kozen we de dikste pup van het nest, en de langzaamste, en zij was de enige die haar staart mocht houden. De andere pups in dat nest vonden dat geweldig: die hingen bij het spelen steeds aan haar staartje.

Na 8 weken mochten we haar meenemen en kwam ze bij Gwen: en die vond het maar niks, zo’n jonkie. Jaloers was ze niet, maar ze vond het ver beneden haar waardigheid en negeerde Pol volledig.  Ze heeft zich eigenlijk nooit veel aan Polly gelegen laten liggen, maar Pol daarentegen keek altijd eerst naar wat Gwen nu weer deed, want Gwen had goede ideeën (bv waar kon je wat lekkers vinden), en Pol volgde wel.

Polly was voornamelijk lief en altijd vrolijk, een meeloper. Toen Gwen een paar jaar geleden overleed was Polly van slag: ze werd steeds magerder, ondanks dat ze wel bleef eten, en het zag er niet goed uit zei de dierenarts. Het schijnt bij dit ras wel vaker voor te komen dat ze wegkwijnen van verdriet. Eigenlijk was ze ook nooit alleen geweest.

Wij dus op zoek, en dat viel nog niet zo mee, want bobtails zijn niet zo heel erg in de mode meer en er was nergens een nest te vinden. We hadden al ervaren dat deze honden niet zo oud werden, dus wilden wel graag een jonge hond.
Toen we een fokker bij de grens belden, zochten die net een herplaatsingshuis voor een hond van een half jaar waar niet mee gefokt mocht worden. Zo kwam Steffi bij ons.  Een paar dagen was dat wat moeilijk, maar al snel werden ze dikke vriendinnen en onafscheidelijk.

Pol was een van de weinig honden die kon lachen: dan trok ze haar lippen in een vriendelijke ‘smile’ op, en kwam met een scheve kop op je af, wat mensen die het kenden vertederden en anderen de stuipen op het lijf joeg. En ze wilde alleen maar even een aaitje, want ze was bijzonder sociaal.

Ze ging met Gwen en later met Stef regelmatig uit logeren bij mijn zus en zwager, bijv op knuffelweekend, en daar waren ze kind aan huis. En als ze een van die twee zag, ging ze uit haar bol van blijdschap.

Er zat totaal geen agressie in haar, ze was altijd vriendelijk en vrolijk en met iedereen goede maatjes, maar ze liet zich ook de kaas niet van het brood eten. Jaloers was ze wel: zowel Gwen als Stef mochten van haar met niemand anders spelen. Dat was weleens jammer als je een andere jonge hond tegenkwam die wel een rondje wilde hollen.

Polly heeft tot het einde van haar leven goed kunnen wandelen, en dat hebben we dan ook veel gedaan: ze mocht ook overal mee naar toe en ik vlei me met de gedachte dat ze een goed leven heeft gehad.
Polly op haar beurt heeft ons ook veel gegeven en we zullen haar erg missen.