Dat is echt lachen, dat nieuwe boek van Maarten ’t Hart, Het dovemansorendieet, over zin en onzin van gewichtsverlies: ik heb er buitengewoon veel plezier aan beleefd.

Luchtig vertelt hij over de schrale keuken van zijn jeugd, met her en der wat bijbelse elementen (Eva en de appel? Nee mogelijk een mango 😉 ). Hijzelf is een fan van de producten uit zijn eigen tuin of het reformhuis (natuurvoedingswinkel heet dat tegenwoordig), en eet met name ingrediënten die laxeren, maar ook weer geen diarree veroorzaken (‘Overal mag ik in bijten, mits ik daarvan flink ga schijten‘). Net als die andere bioloog met een hekel aan sport moet hij van de huidige druk op almaar meer sporten niets hebben, en voor gewichtsverlies helpt al dat sporten trouwens nauwelijks. Het veroorzaakt alleen maar meer blessures, en omdat je meer beweegt ga je jezelf belonen met extra hapjes, maar na verloop van tijd laat je dat extra sporten weg en blijven de extra hapjes over… met als gevolg vadsigheid. Overigens is hij niet tegen bewegen: ‘ Niets pleit tegen veel bewegen‘.

Hij heeft een grote hoeveelheid, ook oude, literatuur nageslagen en laat zien dat al die revolutionaire diëten helemaal niet zo nieuw zijn. Iedereen weet dat je minder moet eten (‘Eet met mate koolhydraten‘) en meer moet bewegen als je wilt afvallen (of op gewicht blijven), en dat wisten ze honderden jaren geleden ook al, maar dat is nog zo eenvoudig niet. Het beste is om maar niet-lekker eten te maken, dan eet je er vanzelf niet teveel van: de dovemansoren 🙂 .

Echt wetenschappelijke werken over hoe je nu eigenlijk dikker wordt zijn er tot zijn verbazing helemaal niet! En omdat eigenlijk iedereen een dieet vereenvoudigt tot een paar A4tjes met dos en don’ts heeft hij achterin ook maar een lijstje met aanbevelingen opgenomen.

Zijn opvatting is dat de drankzucht, en dan bedoelt hij voornamelijk de aanbevelingen om veel water te drinken, eigenlijk misschien wel de achterliggende reden is van de toenemende dikte, maar ook: ‘alcohol rijmt op bol‘. Hij veegt de vloer aan met de hedendaagse liflafjes-cultuur en is uitgesproken tegen de bio-industrie.

En zo heeft 2007 twee aardige boeken opgeleverd die een beetje tegendruk leveren tegen ‘overgewichts’hype en hopelijk een aantal mensen tot nadenken stemmen: dit boek van Maarten ’t Hart en het wat serieuzere / wetenschappelijke ‘Dikke afvalboek’ van Ivan Wolffers .

(En ik ga maar weer eens wat quinoa halen: dat is inderdaad best lekker, en past dus eigenlijk niet in dit dieet … (grijns))