Mijn leven kreeg ik twee jaar geleden terug van een Belgische orthopeed, die er met twee BHRs voor zorgde dat ik, na een paar jaar krukken, weer kon lopen. (Blij is daar een te klein woordje voor, en Gent blijft bij mij een bijzonder plekje houden). En niet alleen lopen: ik kan inmiddels ook weer motorrijden!

Stoffel, een Harley Davidson liberator uit 1942, was mijn eerste, en grote, motorliefde: heel Europa hebben we doorkruist. Maar ja, hij moest elke 10.000 km volledig gereviseerd worden, en daarna echt ingereden. En bovendien kon-ie niet meer met het gewone verkeer mee: in de 40er jaren remde alles veel slechter, en de ruimte die voor je op de weg open hield werd steeds ingevuld door van die jachtige types die ervoor zorgden dat je steeds op de berm moest sturen sturen 🙂 . Levensgevaarlijk dus. Jaren geleden heb ik hem, met pijn in het hart, verkocht en sinds die tijd geprobeerd een vervanger te vinden.

Een Heritage was te duur, maar verder heb ik zowat alles wat enigszins erop leek geprobeerd. Yamaha 535, Savage, Virago, het was het allemaal niet. Het dichtste bij kwam een Shadow, maar toen ik die net had, kreeg ik fysieke problemen, en moest het motorrijden opgeven.

Maar een nieuw leven, geeft ook nieuwe kansen! En dus was ik de afgelopen maanden aan het nadenken of ik weer wil gaan rijden en zo ja waarmee.

En ja, ik wil, en het is een Yamaha Dragstar geworden: tweedehands, maar zo goed als nieuw. Het echte tweede leven is daarmee begonnen!