Alma Swan beschrijft in ‘Open Access and the Progress of Science: The power to transform research communication may be at each scientist’s fingertips‘ (American Scientist online van mei 2007) dat toegang tot wetenschappelijke resultaten nodig is voor de voortgang van de wetenschap, dat dat van invloed is op lees- en citeergedrag: ‘ We Cite What We See‘ .

Dat bleek ook al uit onderzoeken van de officiële uitgevers trouwens: hoe gemakkelijker toegang tot een artikel, hoe eerder het geciteerd zal worden . Eigenlijk ligt daarmee een ‘ open access’ model al voor de hand 🙂 .
Ze eindigt met te zeggen dat veel onderzoekers al aan zelf-archivering doen en op die manier hun resultaten kenbaar maken voor de hele wereld:

Self-archiving is growing rapidly. I survey authors periodically to chart their activity. Between the last two surveys, in 2004 and 2005, the percentage of scholars reporting self-archiving activity in some form rose from 23 percent to 49 percent.

At a stroke, by self-archiving, a scientist can banish the threat of that bane of scientific life—obscurity. A few minutes at the keyboard today makes one’s work visible to any scientist who might build on it tomorrow. While commercial publishers, scientific societies and librarians struggle over business models and tough longer-term issues such as who will maintain the record of science in a digital age, it remains the individual investigator who has the tools at hand to speed science along.